Een traan, een lach, ervaringen delen; ruimte krijgen om alles waar je mee te maken krijgt als je partner ziek wordt uit te wisselen met naasten / lotgenoten. De diagnose kanker bij mijn vriendin heeft flink veel teweeg gebracht. Het is een ongewenst feit dat in je leven komt. En ondanks alles, wil je wel stappen zetten en doorgaan met leven, maar hoe doe je dat? Een heel belangrijk aandachtspunt voor mij was: zorgen voor mezelf, want er gaat zo gemakkelijk veel aandacht en zorg naar de patiënt.
Toen mijn vriendin mij wees op het naastenprogramma in het inloophuis, was de keus snel gemaakt. Daar wil ik aan deelnemen, dit is belangrijk. Van september 2016 tot februari 2017 heb ik om de paar weken onder begeleiding van Pauline Stadhouders een bijeenkomst gehad met naasten van mensen met kanker. Soms bestond de groep uit wel 6 mensen, soms waren we met zijn tweeën, de overeenkomst tussen alle bijeenkomsten was dat ik elke keer met een goed, tevreden gevoel en een rugzak vol ervaringen, naar huis ging.
Het inloophuis ervaar ik als een plek met een fijne huiskamersfeer, een veilige plek om open te kunnen praten, een plek waar de koffie en thee altijd klaar staat, een plek waar een gastvrouw zelfs in de avonduren ervoor zorgt dat de ruimte sfeervol is en je je welkom voelt.
Elke bijeenkomst stond er een ander onderwerp centraal. Wat verandert er allemaal bij ziekte in het gezin, emoties en gevoelens, welke zorgen heb je, en vooral ook ruimte voor het ‘hoe gaat het met jou als naaste van iemand met kanker’, er was altijd veel ruimte voor een ieder om zijn verhaal te delen. Het heeft mij bijvoorbeeld enorm veel lucht gegeven toen ik ontdekte dat de nergens beschreven, ongrijpbare bijwerkingen van de chemotherapie herkenbaar ook door anderen ervaren werden, dat het proces dat ik doorliep zoveel raakvakken bleek te hebben met de andere naasten en dat ik dus helemaal niet alleen stond in alle uitdagingen die op mijn pad kwamen. Door het delen van mijn ervaringen, gedachten en gevoelens, heb ik anderen weer nieuwe inzichten kunnen geven in zichzelf en in het omgaan met kanker in het gezin.
Pauline zorgde altijd voor een fijne sfeer, door ruimte te geven aan hetgeen wat nodig was en vooral ook door zelf verschillende activiteiten / onderwerpen met passende werkvormen voorbereid te hebben. Daarmee heeft ze ervoor gezorgd dat wij als naasten gingen praten over zaken die we wel ergens op de achtergrond in ons aanwezig waren, maar die nauwelijks deelden met anderen. En wat een opluchting als er wel ruimte voor is!
Het naastenprogramma in Inloophuis Debora heeft mij laten zien hoe essentieel het is om stil te staan bij mijn eigen verdriet, gedachten en gevoelens. Hoeveel vrijheid het kan geven om me te uiten bij andere ervaringsdeskundigen en ook nog onder begeleiding van een professional. Ik kon daardoor beter omgaan met processen die zich thuis afspeelden, beter naar mezelf luisteren en bekijken wat ik nodig had en ik heb veel gehad aan het uitwisselen van praktische tips over bijvoorbeeld voeding en alternatieve therapieën. Bovenal heeft het me gegeven dat ik samen met mijn partner ook gemakkelijker kon praten over wat het ziek zijn en de behandelingen met mij deden.
Ik gun iedereen die met kanker te maken krijgt in zijn naaste omgeving, om deel te nemen aan het naastenprogramma in inloophuis Debora. En als je het spannend vindt? Dan praat je wat minder en doe je meer in stilte mee met de opdrachten en gesprekken. Dan kan je vanuit die veiligheid ontdekken wat het naastenprogramma jou te bieden heeft.
Anne Stijn van Nes